درمان ارتودنسی را می توان از اواخر ۳ سالگی تا زمانی که دندان ها وجود دارند انجام داد . در سنین پایین و دوره دندان های شیری معمولا برای رفع عادات مضر مانند مکیدن انگشت یا پستانک از دستگاهای ساده ارتودنسی استفاده می شود .

بهترین سن برای اولین مراجعه به کلینیک ارتودنسی سن ۷ سالگی است. تغییرات اسکلتال در محدوده سنی خاصی امکان پذیر است و معمولا ارتودنسی پس از حذف عامل به وجود آورنده نسبت به تغییرات ابعاد فکی در جهت های مختلف اقدام میکند .

تا حدود سنین ۱۲ تا ۱۵ سالگی می توان تغییرات اسکلتال و عضلانی مانند بزرگ کردن فک را در بیماران انجام داد . بهترین سن درمان ارتودنسی با دستگاه ثابت حدود ۱۲ سالگی است .

پس از ۱۲ سالگی با افزایش سن بیمار ، درمان ها باید محافظه کارانه انجام شوند . معمولا پس از ۳۰ سالگی اندکی تحلیل استخوان در فک روی میدهد و ارتودنسی باید نسبت به نحوه درمان ، انتخاب نوع درمان و وجود محدودیت ها به بیمار اطلاعات کامل را بدهد .

دستگاه متحرک حین درمان توسط بیمار قابل خارج شدن و جایگذاری است اما نوع ثابت را فقط ارتودنتیست می تواند جای گذاری کند و در پایان درمان از دهان خارج کند

درمان صحیح ارتودنسی نیاز به نظم خاص و آماده سازی بیماران دارد . این آماده سازی شامل حجم گیری ، ترمیم پوسیدگی ها ، کشیدن دندان ها (درصورت نیاز ) و آموزش بهداشت است .

شرط اصلی درمان ارتودنسی موفق ، همکاری بیمار و عمل به توصیه های دندانپزشک است چون درمان ارتودنسی در مدت نسبتا طولانی انجام میگیرد و بنابراین علاقه و اشتیاق بیمار در بدست آوردن نتیجه ای خوب ، تاثیر گذار است .

پس از اتمام یک دوره درمانی از وسایل و دستورالعمل های خاصی برای حفظ نتیجه درمان استفاده میشود .

متاسفانه برخی از بیماران پس از مشاهده نتیجه مطلوب به این دستورالعمل ها توجه کافی نمیکنند و سهل انگاری آنها باعث جابه جایی ناخواسته دندان ها می شود که میزان این جا به جایی متغییر است .

در اینجا دوباره به اهمیت همکاری بیمار با دندانپزشک پی میبریم .

نکته دیگر اینکه بدن انسان دربرابر تغییرات ناگهانی واکنش های نامطلوبی نشان میدهد .

بنابراین بهتراست درمان های ارتودنسی به صورت آهسته و پیوسته انجام گیرند .

عجله عامل شکست بسیاری از درمان های ارتودنسی است .